Na Jeruzalem pożegnano doktor Krystynę Góral [WIDEO]

Krystyna Góral, lekarz pediatra i neonatolog, należała do pokolenia raciborskich lekarzy na stałe związanych z miastem, leczących w szpitalu na Bema oraz miejscowych przychodniach. Pochodziła z Dąbrowy Górniczej.

- Wrosła w raciborskie społeczeństwo i pejzaż miasta. Jaki procent mieszkańców Raciborza zawdzięcza pani doktor zdrowie i tężyznę fizyczną dzięki jej pracy, opiece medycznej i ogromnej życzliwości w stosunku do swoich małych pacjentów i ich rodziców, trudno ustalić, ale na pewno spory - pisali działacze raciborskiego Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej w 2009 r. Przy ul. Długiej pani doktor pokazała wtedy piękne, kolorowe cacka na szkle malowane i patchworkowe poduszki-obrazy.

Na umieszczony na naszym profilu facebook.com post o jej śmierci, zareagował dotąd aż 466 osób. 225 złożyło kondolencje. Często to osobiste wpisy i podziękowania za pomoc w leczeniu. 

- Leczyła mnie, a wcześniej moich braci. Potem też i moje dzieci. Takiego pediatry już nigdy nie będzie - napisała pani Ewa. - Odchodzi pokolenie wspaniałych lekarzy z powołania. Lepszych już nie będzie. Panią doktor Góralową żegnają pokolenia, które leczyła - wpisała Teresa. - Pamiętam ją jeszcze z moich dziecięcych lat. To była Doktor przez duże D, zawsze z uśmiechem podchodziła do każdego dziecka - wspomina Maria.

- Zawsze byłam niespokojna duchem, lubiłam nowe wyzwania. Już w wieku młodzieńczym uwielbiałam robótki na drutach, szydełkowałam a także wyszywałam krzyżykami. Próbowałam też malować na szkle zwykłymi farbami, akwarelami. Po śmierci męża w 1996 roku musiałam wypełnić pustkę i wtedy zaczęłam czytać literaturę fachową dotyczącą techniki malowania na szkle. Wtedy też zaczęłam malować już profesjonalnymi farbami do malowania na szkle, które przygotowywał mi szklarz. Wzory tworzyłam sama. Malowanie na szkle wymaga ogromnego skupienia i dużej cierpliwości, bowiem namalowanego elementu nie można zmyć ani poprawić. Między malowaniem na szkle, szyłam patchworki, garderobę i fartuszki dla rodziny i znajomych. Nadal pracuję zawodowo, dlatego swoim pasją poświęcam tylko długie zimowe wieczory - mówiła wtedy o sobie.

W chwili, gdy urnę z prochami znanej i powszechniej szanowanej lekarki składano w grobie, zaczął padać deszcz. Niebo płacze, gdy odchodzą dobrzy ludzie.