Trwa budowa tężni solankowej przy Warszawskiej-Żeromskiego

Zakres robót obejmuje między innymi: budowę tężni solankowej, wykonanie zagospodarowania, oświetlenia i monitoringu terenu, a także przyłączy oraz instalacji (wody, kanalizacji i elektroenergetycznej do obsługi tężni). 

Projekt zagospodarowania terenu według dokumentacji przetargowej

Projekt koncepcyjny tężni przy Warszawskiej-Matejki opracowano na zlecenie Wodociągów Raciborskich w biurze MODULOR Architekci Mariusz Mrozek z Katowic (firma ma swoje korzenie w Tworkowie). Tężnia solankowa w Raciborzu zaprojektowana została w formie segmentu w układzie linearnym, składającego się z sześciu modułów konstrukcyjnych o rozpiętości 1,6m. Kubiczną bryłę obiektu zaprojektowano na planie prostokąta o wymiarach 9,90 x 3,60 (dł. x szer.) i wysokości ok. 4,5 m. Od strony zachodniej, południowej i wschodniej wokół tężni zaprojektowano szkieletową konstrukcję drewnianej pergoli, założonej na planie okręgu o promieniu (zew.) R 1020m, która pełnić będzie funkcję przestrzeni inhalacyjnej. W celu polepszenia warunków korzystania z obiektu, do slupów konstrukcji szkieletowej pergoli przewidziano montaż lameli z drewna modrzewiowego (w układzie horyzontalnym), klasy C30 o przekroju 6x12cm. Wysokość konstrukcji pergoli wynosi ok. 3, 15 m.

Tężnia składa się z dwóch zasadniczych typów: monolitycznej niecki zbiornika na solankę (fundament tężni) oraz szkieletowej konstrukcji gradierni z drewna modrzewiowego w postaci ram, wypełnionych wiązankami z tarniny. Ramy w osiach 1 i 7, obłożone zostaną deskami z drewna modrzewiowego (modrzew syberyjski), mocowanymi na zakład lub pióro i wpust. Wypełnienie konstrukcji szkieletowej gradierni zaprojektowano z wiązanek tarniny (Śliwa tarniny - Prumus spinosa), ułożonych w taki sposób, aby spływająca grawitacyjnie solanka ulegała rozbijaniu o poszczególne gałązki, tworząc tzw. mgłę wodną. Następnie spływająca grawitacyjnie woda solankowa trafia do niecki zbiornika solankowego, gdzie jest ponownie tłoczona (za pomocą agregatu pompowego oraz instalacji technologicznej), do znajdujących się na górnym poziomie techniczno-serwisowym drewnianych koryt (obieg zamknięty).

Zagospodarowanie terenu rekreacyjnego wokół tężni solankowej w Raciborzu zaprojektowano jako dostępne dla osób niepełnosprawnych.

Technologia tężni oparta została o medium solankowe, krążące w obiegu zamkniętym pomiędzy zbiornikiem na solankę, instalacją rozprowadzającą wodę solankową wraz z urządzeniami hydraulicznymi (agregatami pompowymi) oraz systemem drewnianych rynien i koryt rozmieszczonych na górnym poziomie techniczno-serwisowym, bezpośrednio nad ścianą z tarniny. Z rynien solankowych poprzez drewniane zawory (kurki), solanka zostanie skierowana do koryt solankowych o długości 1,55 - 1,60m w celu równomiernego nawadniania gradierni z tarniny. Spływ wody solankowej po gałązkach tarniny odbywać się będzie grawitacyjnie. Rozpylona solanka, na skutek nasłonecznienia i działania wiatru tworzy unoszące się aerozole zawierające m.in.: jod, brom, magnez, wapń, krzem, potas, żelazo. Rozbijane cząstki solanki powodują hydrojonizację soli, podobnie jak rozbryzgane fale morskie. Powstały aerozol odznacza się szczególnymi walorami zdrowotnymi, gdyż jego cząstki mają znaczną zdolność penetracji poprzez błony śluzowe oraz skórę. Wokół tężni wytworzy się specyficzny mikroklimat, będący naturalnym leczniczym inhalatorem. Proces tężenia jest mocno uzależniony od pogody. Podczas słonecznego i wietrznego dnia parowanie jest najintensywniejsze.

Zakłada się, że do zatężania skierowany będzie roztwór solanki o nasyceniu ok. 8-9% NaCI w obiegu zamkniętym. Solanka dostarczana będzie od 3-5 razy w roku specjalistycznymi samochodami. przeznaczonymi do transportu płynnych produktów (cysternami).

Koncepcja przedstawiona przez prezydenta z wizualizacjami