Przygotowanie do posiedzenia Rady Europejskiej 20-21 marca - debata w Europarlamencie

Niedawna zapaść gospodarki światowej, z której nadal usiłujemy się wydobyć, spotęgowała niepewność i uwypukliła słabości poszczególnych państw w sferze bezpieczeństwa energetycznego i ochrony środowiska naturalnego. Państwa, samodzielnie lub w ramach sojuszy, rewidują fundamenty swojej polityki energetycznej. Rządowe programy stymulujące gospodarkę krajów wysoko uprzemysłowionych pomalowane są na wszystkie możliwe odcienie zieleni. Wyrażenia „zielona gospodarka” czy „redukcja emisji CO2” weszły już na dobre do słownika politycznego.

Jakie zatem najważniejsze tendencje zarysowują się w ewoluującym ciągle scenariuszu, który będzie determinować przyszłą politykę energetyczną Unii Europejskiej do 2030 roku? Energetyka, środowisko naturalne i gospodarka są wzajemnie powiązane. To powiązanie wpływa na międzynarodową politykę i samo jest przez nią kształtowane. Wspólna polityka energetyczna musi być i będzie kolejnym następnym wielkim projektem integracyjnym Europy z uwzględnieniem:

paliw kopalnych, które zachowają jeszcze przez jakiś czas swoje kluczowe znaczenie;
coraz większej waga do alternatywnych paliw;
rosnącego zapotrzebowania na energię, któremu towarzyszyć będzie rosnąca potrzeba oszczędzania energii, poprawianie wydajności energetycznej oraz tworzenie efektywniejszych technologii;
konieczne będzie tworzenie bardziej przewidywalnych i sprawiedliwych warunków do inwestowania w infrastrukturę przesyłową w celu ułatwienia transgranicznego handlu energią;
przesunięcia punktu ciężkości gospodarki globalnej w stronę Azji, za sprawą Chin i Indii, będzie mieć długoterminowe konsekwencje polityczne i energetyczne;
odpowiedni poziom elastyczności w kształtowaniu europejskiej polityki klimatycznej;
solidarności między państwami członkowskimi w dziedzinie priorytetów energetycznych.