W latach szalejącej inflacji w Raciborzu emitowano miliardy marek!

Po 1916 roku na rynku dał się odczuć brak monet, bo miedź, mosiądz i metale szlachetne przeznaczono na cele wojenne. Ludzie woleli gromadzić pieniądze metalowe zamiast banknotów łatwo ulegających zniszczeniu. Wycofywanie monet z obiegu spowodowało perturbacje w obrocie, tym bardziej, że Bank Rzeszy Niemieckiej nie mógł nadążyć z biciem monet. Skłoniło to niektóre miasta do emitowania własnych pieniędzy, tzw. pieniądza zastępczego. Zazwyczaj były to banknoty niskich wartości. W okresie od roku 1916 do lipca 1922 roku czyniono to aż w 3600 miejscowościach. Kiedy na podstawie ustawy z 1922 roku wycofano ostatecznie pieniądze zastępcze, wartość ich emisji oszacowano na od 4 do 5 miliardów marek! W formie monet początkowo tłoczono je w cynku, później w żelazie, rzadziej wykonywano z aluminium lub kamionki. 

Magistrat Raciborza polecił bicie monet, zajmując w tym zakresie pierwsze miejsce na Śląsku. Nakazano wyprodukować łącznie 706.598 sztuk o łącznej wartości 101.487 marek. Pierwsza emisja pochodzi z 1918 roku i obejmowała: 99.991 monet o nominale 5 fenigów, 199.992 sztuki po 10 fenigów i 52.060 sztuk 50-fenigówek. Po roku wydano jeszcze odpowiednio po 101.805, 202.500 i 50.250 monet. Były tłoczone z żelaza w okrągłym kształcie. Na awersie figurował herb miasta i wypukły napis Stadt Ratibor (miasto Racibórz). Na rewersie zamieszczano oznaczenie wartości, np. 50 Pfennig (50 fenigów) oraz dodatki Kriegsgeld 1918 (pieniądz wojenny 1918) lub Notgeld 1919 (pieniądz zastępczy 1919). Nawet niektóre prywatne przedsiębiorstwa wydawały własne monety, których wysokość emisji nie jest jednak znana. Na przykład główne warsztaty kolejowe w 1918 roku emitowały monety po 1, 2, 5, 10 i 50 fenigów. Kantyna jeńców wojennych Stella-Werke S.A. wydawała monety po 5, 10, 20 i 50 fenigów oraz 1 marce.

Z 1922 roku pochodzą raciborskie banknoty wydawane przez miejską kasę oszczędności, drukowane w firmie Flemming-Wiskott SA. w Glauchau w Saksonii. Miały nominał 1, 2, 3, 5 i 10 marek, a na stronie przedniej stosowny napis z podaniem wartości. Niektóre były opatrzone odręcznym podpisem Frech, uzupełnionym datą. Odwrotne strony miały zróżnicowany wygląd. Jednomarkowy banknot koloru zielonego przedstawiał widok Rynku z kolumną maryjną i kościołem farnym. Na czerwonym o wartości 2 marek przedstawiono widok Raciborza z około 1670 roku. Banknot 3-markowy był koloru niebieskiego i przedstawiał klasztor dominikanek wraz z kościołem, opatrzony napisem Stary kościół ewangelicki były kościół dominikanek, ponadto po lewej stronie umieszczono rysunek rycerza w zbroi z podpisem Herz.Przemislav (książę Przemysław), a po prawej postać błogosławionej Eufemii/Ofki, na co wskazywał podpis sel. Eufemia. Banknot pięciomarkowy w kolorze ochry był poświęcony Josephowi von Eichendorffowi, wybitnemu poecie niemieckiego romantyzmu, pochodzącemu z podraciborskich Łubowic. W trzech medalionach przedstawiono: poetę, widok zamku łubowickiego z czasów Eichendorffów oraz herb familii. Banknot wartości 10 marek był wykonany w kolorze lila i przedstawiał w owalu scenę z bitwy ze Scytami, jaka miała miejsce pod murami Raciborza 16 stycznia 1290 roku, kiedy to, jak głosi legenda, św. Marceli uratował miasto od tych najeźdźców. Wokół owalu zamieszczono stosowną inskrypcję informującą o zdarzeniu. 

W okresie szalejącej inflacji, w sierpniu 1923 roku, magistrat Raciborza wydawał banknoty o nominale 100.000, 500.000 oraz miliona marek. Rozmiar emisji nie jest znany. Departament Wykonawczy Prowincji Górnośląskiej, mający siedzibę w Raciborzu, był również emitentem banknotów. 20 sierpnia 1923 roku wydano banknoty wartości 100.000 i 500.000 oraz 1 i 5 milionów marek. Po niespełna miesiącu, 15 września 1923 roku, wydano nawet banknot wartości 100 milionów marek, którego emisję trzeba było powtórzyć już 15 października. 20 października ukazały się banknoty po 10, 50 a nawet 100 miliardów marek. Także tu wysokość emisji nie jest znana. Warto zaznaczyć, że w tym czasie drukarnia Graphische Kunst- und Verlangsanstalt Franz Lindner, mieszcząca się na obecnej ul. Batorego 13, zajmowała się drukiem banknotów. 

Paweł Newerla, Dzieje Raciborza i jego dzielnic