Światło Chrystusa wypłynęło z matki raciborskich kościołów

Alleluja! Jezus żyje. Zobaczcie fragmenty liturgii wigilii paschalnej w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Dawna średniowieczna kolegiata to matka raciborskich i górnośląskich kościołów.
„Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. 'Cisza wielka, bo Król zasnął’, ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a wzbudził tych, którzy spali od wieków… Idzie, by odnaleźć pierwszego człowieka, jak zgubioną owieczkę. Pragnie nawiedzić tych, którzy siedzą zupełnie pogrążeni w cieniu śmierci; by wyzwolić z bólów niewolnika Adama, a wraz z nim niewolnicę Ewę, idzie On, który jest ich Bogiem i Synem Ewy… Oto Ja, twój Bóg, który dla ciebie stałem się twoim synem… Zbudź się, który śpisz! Nie po to bowiem cię stworzyłem, byś pozostawał spętany w Otchłani. Powstań z martwych, albowiem jestem życiem umarłych”.
Wigilia liturgii paschalnej należy już do Niedzieli Zmartwychwstania. Dzieje się tak, ponieważ według żydowskiego systemu liczenia czasu po zachodzie słońca rozpoczyna się już następny dzień. Zatem po zachodzie słońca w sobotę mamy już niedzielę.
Na zewnątrz kościoła farnego, wedle tradycji ufundowanego w 1205 roku, nastąpiło święcenie ognia, od którego zapalano Paschał – wielką woskową świecę, która symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale wyżłobiono znak krzyża, wypowiadając słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Paschał wniesiono do okrytej mrokiem świątyni. Zwieńczeniem obrzędu światła była uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) – Exultet, która zaczyna się od słów: „Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się słudzy Boga! Niech zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo!”.
Czytania przeplatane psalmami przypominały historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, przez wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, proroctwa zapowiadające Mesjasza aż do Ewangelii o Zmartwychwstaniu Jezusa. Po blisko pięćdziesięciu dniach wrócił uroczysty śpiew „Alleluja”. Nastąpiło poświęcenie wody, która przez cały rok będzie służyła przede wszystkim do chrztu, a wierni odnowili swoje przyrzeczenia chrzcielne. Litanię do wszystkich świętych śpiewano w języku łacińskim.
Komentarze (0)
Komentarze pod tym artykułem zostały zablokowane.