List do redakcji. Finanse szpitala czeka gigantyczna katastrofa

Wypada przypomnieć, że za miesiąc marzec i kwiecień lecznica otrzymała transze kontraktu sieciowego (wpływ na konto szpitala w kwietniu i maju), którego de facto nie wykonywała. Szpital otrzymywał też liczne dary finansowe i to spowodowało dodatni wynik lecznicy za półrocze. Jeśli chodzi o tzw. wynik, że sprzedaży (realizacja kontraktu z NFZ – sieciowego, a od 16 marca 2020 covidowego), to i wyniki za pierwsze półrocze jak i za sam miesiąc czerwiec są mocno ujemne odpowiednio: minus ok. 1 milion dwieście tysięcy i za czerwiec minus ok. 2,5 miliona.

Finalny wynik za miesiąc czerwiec to strata ok. 1 milion 300 tysięcy, ale wynik za całe półrocze jest oczywiście dodatni. Trzeba zauważyć, że szpital od połowy marca leczy bardzo mało pacjentów w stosunku do swojej statutowej ilości łóżek i oddziałów, na wszystkich covid oddziałach zmniejszono ilość miejsc, jednak kilka oddziałów zupełnie zamknięto, czyli nie zostały przekształcone w covid oddziały (cokolwiek to oznacza): okulistyka, laryngologia, geriatria.

Mimo tego okrojonego działania szpitala koszty (w stosunku do półrocza 2019) zużycia materiałów wzrosły o ok. 2,5 miliona, koszt tzw. usług obcych o ok. 1,5 mln, koszt wynagrodzeń o prawie 5 mln (wg danych uzyskanych ze szpitala). Do tego dojdą pewnie uzasadnione roszczenia pracowników, którym dotychczas nie zapłacono za to, że pracują w tzw. szpitalu jednoimiennym.

Szpital ma jeszcze do spłacenia wielomilionowy kredyt jaki zaciągnął w para banku (za zgodą rady powiatu). Tradycyjna coroczna pożyczka 2 mln złotych, zostanie pewnie tez tradycyjnie umorzona (czyli pokryją to mieszkańcy powiatu). Wypada również zauważyć, że całkiem niedawno szpital wycofał się z dochodzenia w Ministerstwie Zdrowia zwrotu ok. 0,5 mln kosztów poniesionych na covidową adaptację oraz ubiegania się o dotację ok. 2 mln na oddział zakaźny, motywując to tym, że zrekompensuje to sobie z obiecanych przez marszałka środków z UE (o które trzeba aplikować). Bogata placówka?

Szpitala nie da się utrzymać z „covid kontraktu” NFZ, a patrząc na wyniki z miesiąca czerwca trzeba sobie zdawać sprawę, że sytuacja jest bardziej niż niepokojąca. Trzeba sobie uświadomić, że szpital dzięki decyzjom włodarzy i dyrekcji nie posiada żadnych pisemnych umów ani z ministerstwem ani z wojewodą, które zabezpieczyły by roszczenia szpitala na okoliczność poniesionej szkody.

Działania władz powiatu skupiają się na wmawianiu społeczeństwu, że nie było innego wyjścia i że tak trzeba było zrobić (co jest oczywista nieprawdą). Takie postępowanie doprowadzi do klęski finansowej szpitala. Niestety, ekonomia i zasady prowadzenia działalności gospodarczej bardzo mocno punktują amatorszczyznę włodarzy powiatu oraz lecznicy.

Co spowodowało, że powiat i dyrekcja szpitala zdecydowali o przekształceniu szpitala bez żadnych szczegółowych wytycznych od ministerstwa i wojewody? Skąd starosta i dyrektor wiedzieli jak ma funkcjonować szpital jednoimienny, skoro i minister i wojewoda zgodnie stwierdzają, że nie ma urzędowej definicji takiej placówki ani żadnych ustawowych standardów takiego szpitala. Widać może nie wiedzieć minister, może nie znać tematu wojewoda a i tak starosta z dyrektorem „sprostali zadaniu” i w efekcie zabrali raciborzanom szpital.

Do starosty chyba zaczyna coś jednak docierać, bo całkiem niedawno wydał oświadczenie, że ani on, ani zarząd powiatu ani rada powiatu nie wykonali żadnych czynności związanych ze zmianą struktury szpitala (czyżby starosta chciał przez to powiedzieć, że nie wykonał polecenia wojewody?).

Wygląda też, że nie ma żadnego planu z przywróceniem lecznicy czy też jej części do statutowej działalności. Panuje tylko biegunka różnych pomysłów a włodarz powiatu nawet nie wie, do której instytucji się zwrócić w tej sprawie, więc śle pisma na prawo i lewo. Jeśli faktycznie wojewoda nie wtrąca się w to jak przekształcono placówkę, a minister się od tego odcina, to po co jakakolwiek zgoda wojewody na częściowe odmrożenie szpitala? Za to przez brak planu i panujący chaos szpital jest systematycznie niszczony zarówno w warstwie organizacyjnej jak i strukturalnej, a co najważniejsze, traci załogę, bez której nie da się funkcjonować.

Nieubłagana jest arytmetyka. W zeszłym roku z publicznych środków (czyli z naszych) powiat wpompował w lecznicę ok. 4 mln – pokrycie straty za rok 2018, plus 1,5 mln umorzonej pożyczki, a miasto ok. 800 tysięcy podarowało podatku od nieruchomości, czyli mieszkańcy złożyli się na prawie 7 mln zastrzyk finansowy, po to by tym szpitalem dysponował sobie wojewoda, wydając polecenia, w których w zasadzie nie wiadomo dokładnie o co chodzi?

Obecnie trzeba będzie zapłacić stratę z roku ubiegłego (około 1 mln), ale prawdziwa katastrofa nadejdzie, gdy szpital zaliczy gigantyczna stratę w tym roku na działalności covidowej, nie mając żadnej umowy, z której by wynikało, że minister czy też wojewoda są obowiązani tę szkodę szpitalowi naprawić.

Czy jak zwykle na to wzorcowe działanie starosty (cytat z marcowych konferencji prasowych) będą znowu chcieli złożyć się mieszkańcy, którym zabrano lecznicę? A może powiat za zmianę barw partyjnych uzyska nagłą i niespodziewaną pomoc finansową?

Szkody jakie poniosła i ponosi lokalna społeczność z tytułu utrudnień w dostępie do leczenia są nie do naprawienia. Tłumaczenie tego stanu tylko i wyłącznie korona wirusem jest i infantylne i bezczelne. Ile jeszcze mogą znieść mieszkańcy?

Marek Labus (na zdj.)

Sprawozdanie finansowe szpitala 2 kwartał 2020