Samoloty to moja pasja. Ogromna kolekcja modeli z Tworkowa [ZDJĘCIA]

Co sprawiło, że zainteresował się Pan modelarstwem?
Kiedyś w domu, pamiętam, wisiał model samolotu odrzutowego. Od kiedy tylko pamiętam zawsze miałem jakiś modelik samolotu. Tata pracował w Czechosłowacji, tam je kupował, bo u nas nie było. Najpierw on mi to sklejał, a ja patrzyłem. Potem ja sklejałem, a tata patrzył. Jako dziecko bawiłem się nimi i dużo modeli nie przetrwało tej zabawy.

Specjalizuje się Pan w samolotach?
Kiedyś sklejałem co było. Lecz doszedłem do wniosku, że miejsca jest za mało i musiałem sobie ustalić priorytet. Doszedłem do wniosku, że samoloty i II wojna światowa interesują mnie najbardziej.

Jakie to są samoloty?
Samoloty wszystkich stron walczących w II wojnie. Polskie, niemieckie, amerykańskie, angielskie, radzieckie, japońskie. Czechosłowacki też się znajdzie, chociaż te nie walczyły. Mam również rumuńskie i węgierskie. Ciekawostka – był taki polski samolot PZLP24, górnopłat, już przestarzały. Rumuni kupili go w Polsce i na jego bazie z wykorzystaniem części zrobili swój, bardzo dobry IAR-80.

Oprócz tego, że skleja Pan modele to interesuje się też historią?
To jest malutka część (Paweł Friedek pokazuje na książki i albumy). To są książki nie tylko o samolotach, również o okrętach podwodnych. Wiele z nich ma dedykacje autorów. Interesuje mnie historia II wojny światowej ogólnie. Ale lotnictwo i okręty podwodne szczególnie.

Ile czasu zajmuje sklejenie jednego samolotu?
To trwa około trzech tygodni. Zawsze składam tylko jeden model do końca, jak skończę biorę następny.

Jak przebiega proces składania i sklejania modelu?
Wyciąga się z pudełka i skleja według instrukcji. Ale dużo modeli sklejam na pamięć. Potem dodaję własne elementy np. tablicę przyrządów, żeby chociaż zegary było widać w kokpicie – tego w fabrycznych modelach nie ma. Następnie sklejam, szpachluję szpary, szlifuję. Potem nakładam podkład, następnie specjalną farbę modelarską, na to lakier. Do tego dochodzi kalkomania z oznaczeniami samolotów i na to przychodzi jeszcze raz lakier. Na koniec model idzie na półkę. A potem co jakiś czas odkurzam wszystko.

Gdzie jest Pana warsztat pracy i jakie narzędzia Pan stosuje?
Mój warsztat znajduje się w kuchni. Moja żona toleruje moje hobby i życzliwie „wynajmuje” mi kawałek kuchni w okres jesień-zima-wiosna. Latem nie zajmuję się tym. Sklejam 10 modeli na sezon. Do pracy używam pęsety, pilniczków do paznokci, z czego moja żona się śmieje, bo mam ich więcej niż ona. Poza tym patyczki do uszu i wykałaczki oraz malutki aerograf do malowania.

Nad czym Pan teraz pracuje? Jaki model?
Zbliża się do końca Junkers 86. To akurat samolot, który nie walczył w II wojnie światowej, ale bardzo mi się podoba, bo też ma swoją historię. Jak miałem 12 lat kuzyn kupił w Niemczech Junkersa 86 i sobie poskładał. Jak zobaczyłem ten model, to mi się tak spodobał, że od tego czasu byłem „chory” na ten samolot.

W jakiej skali są samoloty?
Większość z nich to skala 1:72, później 1:48, i kilka jest 1:32. W dużym samolocie widać więcej i można się pobawić szczegółami. Ja jestem wychowany na modelach, na które młody człowiek teraz nawet nie popatrzy. Ten Junkers to jest model, który został wyprodukowany w latach 60. ubiegłego wieku. Czyli swoje lata ma. A ja go mimo to składam. Mamy specjalne grupy modelarskie na facebooku, w tym jest także grupa vintage, która składa modele wyprodukowane do 1989 roku. Ja sklejam nowe i stare. Mam taki model z lat 60. kiedyś bardzo poszukiwany, który nie będzie sklejany i zostanie u mnie w „muzeum” jako „eksponat”. Ma dla mnie dużą wartość sentymentalną.

Pan wszystko wie o samolotach...
Nie, wszystkiego nie wiem. Nie ma szans żeby wszystko wiedzieć. Staram się poszerzać swoją wiedzę na jakiś temat. Historia modelarstwa to jest też historia. Bez historii nie ma modelarstwa, po co mam robić model samolotu, o którym nic nie wiem. Jeśli znam pilota samolotu, na którym latał, to też chcę coś o nim wiedzieć.

Czy modelarstwo to zabawa dla dużych chłopców?
W pewnym sensie tak. Dla mnie to jest relaks, zabawa i sprawia mi to przyjemność. Poza tym dużo czytam na temat składanych samolotów. To łączy historię z zabawą. Czy to zabawa dla dużych chłopców? Mam znajomego, który ma siedemdziesiątkę „na karku” i robi modele. Mam znajomych, którzy są lekarzami, adwokatami, osoby o różnych zawodach, mieszkają w Warszawie, Kielcach, Krakowie – wszyscy jesteśmy kolegami i to jest w tym najfajniejsze. Internet otworzył mi okno na świat i poznałem masę fajnych ludzi, z niektórymi spotykam się też w „realu”.

TB