Ziemia raciborska była przed II wojną światową miejscem, gdzie schodziły się granice trzech państw. Dlatego też, bardziej niż gdzie indziej, ścierały się tam różne wpływy kulturowe. Nie dziwi więc fakt, że w regionie tym autochtoni od wieków byli szczególnie przyzwyczajeni do trwania przy własnej tożsamości. Wielu z nich nie uważało się za Polaków, dlatego ze zdecydowaną niechęcią odnosili się do wysiłków na rzecz polonizacji ich imion i nazwisk po 1945 r. Były one symbolami związków autochtonów z ich przodkami, a zmiana imienia stanowiła dodatkowo utratę świętego patrona, do którego przyzwyczajeni byli od dzieciństwa. Zmuszano ich do zmiany imion i nazwisk pod groźbą kompletnej konfiskaty majątków. Polityka ta wzbudziła irytację autochtonów na całe dziesięciolecia. 

Wyniesiony na ołtarze pallotyn bez wątpienia był więziony w Raciborzu. Obecnie nie da się jednak bezsprzecznie ustalić, gdzie dokładnie był przetrzymywany. 

Przed wojną było to miejsce nazistowskiego kultu i szkolenia kadr dla aparatu władzy hitlerowskiej III Rzeszy. Zobaczcie wnętrza wieży, kiedo oddawano tu cześć niemieckim bojówkarzom.

Na wystawie „Historie wojenne” znalazły się dokumenty, fotografie i inne pamiątki z okresu II wojny światowej po osobach, których życie związane było z ziemią raciborską. Są wśród nich rodowici raciborzanie, ale też Ci, którzy tylko przez jakiś czas mieszkali w naszym mieście lub okolicach, bądź też osiedli się i spędzili tu resztę życia w latach powojennych.

Pamiątkę po II wojnie światowej znaleziono w lesie Obora od strony Markowic, na przedłużeniu ulicy Grabowej, trzysta metrów od zabudowań.