Rusza proces beatyfikacyjny siostry Franciszki Werner

Komunikat Kurii Biskupiej w Opolu

Dnia 27 lutego 2020 roku postulator s.M. Margarita Cebula CSSE zwróciła się do mnie z prośbą o przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego Siostry Franciszki Werner, współzałożycielki i drugiej przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety.

Siostra Franciszka urodziła się 2 grudnia 1817 roku w Nysie na Śląsku, jako córka Franciszka i Franciszki Werner. 27 września 1842 roku wspólnie z Matyldą Merkert i jej siostrą Marią Luizą Merkert oraz Klarą Wolff zobowiązała się do bezpłatnej, zorganizowanej posługi osobom chorym i najbardziej potrzebującym, zapoczątkowując w ten sposób „Stowarzyszenie Szarych Sióstr pw. Serca Jezusowego dla pielęgnacji opuszczonych chorych”. Formację zakonną zdobyła w nowicjacie sióstr Boromeuszek w Nysie. 19 listopada 1850 roku wraz z Marią Luizą Merkert ponownie poświęciły się pielęgnacji chorych w Nysie, obierając za swoją patronkę św. Elżbietę Węgierską. 5 maja 1860 roku złożyła śluby zakonne we Wrocławiu. 11 marca 1873 roku została wybrana na przełożoną generalną, którą była do śmierci. Założyła 11 placówek zakonnych. Za jej czasów Zgromadzenie liczyło prawie 700 sióstr w 96 domach. Umiejętnie łączyła modlitwę i kontemplację z pracą apostolsko-charytatywną. Zmarła w opinii świętości 14 grudnia 1885 roku w Nysie. Trzy dni później została pochowana na nyskim Cmentarzu Jerozolimskim. Opinia o świętości jej życia gromadziła wiernych przy jej grobie. W 1964 roku jej doczesne szczątki ekshumowano i przeniesiono do kościoła parafialnego pw. św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie.

W związku z powyższym 28 lutego 2020 roku, zgodnie z wytycznymi prawa kanonizacyjnego, zwróciłem się do Konferencji Episkopatu Polski o opinię w sprawie stosowności rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego Siostry Franciszki Werner. Księża Biskupi, zgromadzeni na 386. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, które obradowało na Jasnej Górze w Częstochowie w dniach 27-29 sierpnia 2020 roku, wyrazili pozytywną opinię (SEP – D/6.3-48).

Zwracam się więc z serdeczną prośbą do wszystkich, którzy posiadają jakiekolwiek dokumenty, pisma, zdjęcia, pamiątki lub wiadomości w przedłożonej sprawie, zarówno pozytywne jak i negatywne, aby zechcieli przekazać je do Kurii Diecezjalnej w Opolu do dnia 27 września 2022 roku.

+ Andrzej Czaja
Biskup Opolski

ks. Wojciech Lippa
kanclerz

Korespondencja świątobliwej siostry Franciszki Werner z klasztoru w Raciborzu (źródło: Listy współzałożycielki i drugiej przełożonej generalnej Matki Franciszki Werner oraz dokumenty dotyczące historii Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety 1850–1885)

Do Siostry Wikarii z dnia 30 sierpnia 1885 r.

Racibórz, dnia 30 sierpnia 1885 r.

Kochana Siostro Wikario!

Polecając się Siostry wyrozumiałości informuję, że czuję się dużo lepiej i chyba mogę się odważyć na podróż do Katowic i Krnova, tym bardziej, że będzie mi towarzyszyć Siostra Angela. Pan dr G. przesłał mi do Kietrza tabletki, które pomagają na kaszel i inne dolegliwości. Ze snem jest już lepiej i mam nadzieję, że zmęczenie też ustąpi, bo mam lepszy apetyt i wszystko o wiele bardziej mi smakuje.

Proszę kochaną Siostrę Wikarię o przekazanie lekarzowi mojego najserdeczniej szego „Bóg zapłać” za wydatki i wszelkie starania o moje zdrowie. Chciałam wysłać panu D. kilka słów podziękowań z Kietrza, ale okazało się to niemożliwe, a wczoraj po powrocie miałam tu jedną wizytę po drugiej. Teraz wszystkie Siostry poszły jeszcze raz do kościoła, a ja korzystam z samotności, by skreślić do Siostry parę słów. Wizytacja przebiega jak dotąd dobrze i mam nadzieję, że w niedzielę będę z powrotem w Nysie. Dlatego też muszę wykorzystywać każdy moment, żeby nie doszło do jakichś opóźnień. Co dobrego u Siostry, u Siostry Mistrzyni i wszystkich pozostałych Sióstr? Jestem ciekawa, czy M. dotarła do domu cała i zdrowa? Tutejsze Siostry są na etapie budowania nowych schodów. Oby tylko były praktyczne i wygodniejsze.

Nie bardzo w to wierzę, bo miejsce na schody jest dosyć ograniczone. Nie najlepiej jest z Siostrą Heribertą, dużo będzie się jeszcze działo z jej nogą. Radziłam użycie zielonego plastra, bo na przykład Siostrze Modeście bardzo to pomaga.

Droga Siostro Wikario, proszę pozdrowić wszystkich i Księdza Administratora, powierzam Siostry opiece Najświętszego Serca Jezusa, Maryi i św. Józefa, Wasza wierna Matka Franciszka

Proszę nie zapomnieć o Księdzu D. Goldammerze.

Biogram

Franciszka Werner (1817-1885) była jedną z młodszych członkiń pierwszej grupy dziewcząt, które w roku 1842 w Nysie, śląskim mieście rodzinnym, dołączyły do Klary Wolff, by „z miłości do Boga poświęcić swój czas i siły, niosąc pomoc chorym i cierpiącym”. Po wspólnym zamieszkaniu rozpoczęły posługę dla dobra osób chorych potrzebujących pielęgnacji. Poświęcając siebie i rozpoczęte dzieło Najświętszemu Sercu Jezusowemu, położyły kamień węgielny pod Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety.

Franciszka, kobieta o drobnej sylwetce – przez całe życie cierpiąca na chorobę płuc – dzięki swoim szczególnym uzdolnieniom, niezłomnej wierze w Boga i bezinteresownemu zaangażowaniu, bardzo konkretnie przyczyniła się do rozwoju nowej wspólnoty zakonnej. Jej przykład potwierdza – o czym mówił w czasie ceremonii pogrzebowej w Nysie administrator parafialny Ksiądz Pietsch – że „do wielkich czynów Bóg wybiera na świecie ludzi niewielkich i niepozornych”.

Franciszka Werner, przez Współsiostry żyjące z nią we Wspólnocie, postrzegana była jako osoba miłująca ubóstwo i prostotę, mimo różnych cierpień odznaczająca się pogodą ducha. Na co dzień małomówna, nigdy nie ustawała, by chwalić Miłosierdzie Boże i opowiadać, w jak cudowny sposób sama była wielokrotnie nagradzana za swoje niezachwiane zaufanie Bogu. Jej silne zaufanie Bogu jest myślą przewodnią, widoczną we wszystkich jej listach.

Trudności zagrażające dalszemu istnieniu Zgromadzenia w okresie początkowym oraz w okresie walki rządu pruskiego z Kościołem katolickim, tzw. Kulturkampfu, przysporzyły jej wielu zmartwień i cierpień. Nie zachwiało to jednak jej zaufania Bogu. Po śmierci pierwszej przełożonej generalnej Zgromadzenia – Matki Marii Luizy Merkert, beatyfikowanej w 2007 roku, Matka Franciszka jako druga przełożona generalna podjęła zdecydowane i odważne działanie w celu zachowania działalności Zgromadzenia, „dotkliwie poszkodowanego” na skutek pruskiej ustawy, „gdyż przez siedem lat nie wolno było przyjmować w jego szeregi nowych członkiń”. Matka Franciszka nie bała się otwarcie mówić o trudnościach nękających Zgromadzenie, a nawet zwróciła się z osobistą prośbą o pomoc do cesarza Wilhelma I, do cesarzowej Augusty i do ministra kultury Gustawa von Goβlera. Jednocześnie z pełną gorliwością poświęciła się „wewnętrznemu umacnianiu” Zgromadzenia.

Już za życia była ona dla wielu ludzi wzorem godnym naśladowania. Silne oddziaływanie jej niezwykłej osobowości, przyciąga również dzisiaj wielu ludzi do kroczenia jej drogą, zachęcając ich do konsekwentnego życia w wierze i w ścisłym związku z Kościołem.

Źródło: Przedmowa S. M. Samueli Werbińskiej, przełożonej generalnej do “Franciszka Werner Listy i dokumenty”