To nie graffiti tylko ŁOBUZERKA

Graffiti, jak wiele zjawisk życia społecznego, ma swoją historię, sięgającą czasów starożytnych, kiedy to po bitwie pod Cheroneją na budynkach Aten pojawiły się napisy, ośmieszające Filipa II i Macedończyków. W Polsce już w latach dwudziestych XIX wieku na ulicach Warszawy pojawiały się napisy, ośmieszające Rosjan a szczególnie wielkiego księcia Konstantego. W przededniu wybuchu powstania listopadowego na murach Belwederu, będącego jego siedzibą, pojawił się wielki napis, że pałac jest na sprzedaż. Napisy na murach ośmieszały wroga i zachęcały do oporu zarówno podczas powstań narodowych, rewolucji 1905 roku oraz pierwszej i drugiej wojny światowej. Również w czasie stanu wojennego mury były terenem walki z reżimowym rządem. Jedno jest jednak pewne, graffiti to symbole i napisy malowane na murach, zwykle w sposób nielegalny.

To, co można znaleźć na raciborskich murach, jest na pewno nielegalne, jednak z prawdziwym graffiti ma niewiele wspólnego. To bohomazy, będące często wynikiem frustracji, chuligaństwa i nieposzanowania pracy innych. Tolerowane przez mieszkańców, nie ścigane przez policję. Nie dodaje miastu uroku. Nie ustrzegły się szpetnych malunków ani stare kamienice ani nowe elewacje. Dyrektorka Raciborskiego Centrum Kultury Janina Wystub przyznaje, że w RCI przy ulicy Długiej pracownice trzymają w piwnicy puszkę z farbą, by na bieżąco zamalowywać niepożądane malunki. Pomaga jednak tylko na krótką metę.

Nasza galeria to zaledwie niewielki wycinek tego, co można zobaczyć w Raciborzu. Wrażliwych Czytelników zapraszamy do jej uzupełnienia. Otwarte jednak wciąż pozostaje pytanie – czy tej jawnej dewastacji można jakoś zaradzić.

(jola)

Przykłady prawdziwych graffiti można pooglądać pod tym adresem
http://zajebistegraffiti.bloog.pl/?ticaid=68a56