Uśmiech szczęścia, 31 tysięcy kroków i koszulka finishera. Krzysztof Jeremicz z Raciborza pobiegł w Londynie

To kolejny (dokładnie piąty) bieg zaliczany do cyklu Abbott World Marathon Majors, obejmującego sześć najważniejszych światowych maratonów, który udało mi się ukończyć. O starcie w Londynie marzy wielu biegaczy, chociażby dlatego, że Londyn jest bardzo dobrze skomunikowany z Polską i za stosunkowo niewielkie pieniądze da się tam dolecieć tanimi liniami lotniczymi. Jednak dostać się na maraton do Londynu nie jest tak prosto. Dla biegaczy spoza Wielkiej Brytanii istnieją trzy główne ścieżki.

Pierwszą i najtańszą z nich jest dostanie się poprzez losowanie. W praktyce dostanie się na maraton poprzez losowanie graniczy z cudem. Znam osoby, które kilkukrotnie bez powodzenia próbowały „wylosować” się na Maraton Londyński, choć statystycznie za którymś razem którejś z tych osób powinno się udać. Organizatorzy twierdzą, że każdy ma takie same szanse w losowaniu, choć nie wiadomo jaką pulę miejsc startowych organizator przeznaczył do losowania. Koszt pakietu startowego dla biegaczy spoza Wielkiej Brytanii w przypadku wylosowania wynosił 146 funtów (w tym 26 funtów tzw. opłaty z tytułu śladu węglowego). Co ciekawe Brytyjczycy płacili zaledwie 49 funtów i nie ponosili kosztów śladu węglowego. Dodatkowo Brytyjczycy mieli możliwość kwalifikacji czasowej, czego nie mieli biegacze spoza Wielkiej Brytanii.

Dość duża pula miejsc startowych przeznaczona jest dla organizacji charytatywnych, których jest ponad 200. Organizatorzy Maratonu Londyńskiego bardzo mocno akcentują ten wymiar maratonu. W 2022 roku organizacje charytatywne poprzez Maraton Londyński zebrały 58,3 miliona funtów, a łącznie od 1981 r. suma wpłat charytatywnych przekroczyła bilion funtów. Żeby pobiec w Londynie poprzez organizację charytatywną, trzeba zgłosić się do niej, uzasadnić powód wybrania danej organizacji, zostać zaakceptowanym i uzbierać określoną pulę pieniędzy, zazwyczaj od 1.500 funtów w górę. Oczywiście kwotę można też wpłacić samemu.

Ostatnią popularną formą jest zakup miejsca w maratonie wraz z wycieczką we współpracującym z organizatorami wybranym biurze podróży. Koszt trzydniowej wycieczki wraz z pakietem startowym oscylował w okolicach 8 – 9 tysięcy złotych.

W moim przypadku, niestety, przegapiłem termin zapisów na loterię. Termin ten jest bardzo krótki (kilka dni) i akurat trafił podczas mojego pobytu w Chicago. Na moje szczęście okazało się, że będę miał jeszcze jedną szansę. Abbott World Marathon Majors, który zarządza cyklem sześciu najważniejszych światowych maratonów uruchomił w 2023 dodatkowy program, w którym można zdobyć miejsca startowe we wszystkich sześciu maratonach. Aby mieć taką szansę, należało zarejestrować się na stronie AbbottWMM.com i ukończyć kilka maratonów z cyklu.

W przypadku Londynu wymagane było ukończenie minimum trzech maratonów z cyklu. Do losowania przeznaczono 500 miejsc. Okazało się, że szczęście mi sprzyjało i w połowie grudnia 2022 roku otrzymałem informację, że zostałem zakwalifikowany do udziału w Maratonie Londyńskim, co było dla mnie fantastyczną wiadomością. Jak się później okazało, organizatorzy, niestety, postanowili wykorzystać sytuację i zamiast jak się spodziewałem opłaty, którą płacili biegacze spoza Wielkiej Brytanii w tradycyjnej loterii, czyli 120 funtów + 26 funtów z tytułu śladu węglowego, naliczyli mi opłatę 2,5 razy większą, czyli 300 funtów + 26 funtów z tytułu śladu węglowego, czyli łącznie 326 funtów, co szczególnie wobec opłaty, którą wnosili biegacze z Wielkiej Brytanii, czyli 49 funtów wydaje się dużą niesprawiedliwością. Ale czego się nie robi dla pasji?

Przygotowania do startu w Londynie nie były idealne. Często odczuwałem osłabienie, które zaburzało mi częstotliwość i intensywność treningów. Czas do wyjazdu minął jednak szybko i przyszło pakować plecak i lecieć do Londynu.

Do Londynu poleciałem w piątek 21 kwietnia z samego rana. Z uwagi na wczesną godzinę lotu (6 rano) i konieczność wyjazdu na lotnisko do Katowic, w zasadzie noc można uznać za nieprzespaną. W Londynie czekało jednak sporo atrakcji, bo to miasto bardzo klimatyczne i przyjazne dla podróżnych. Miejsc wartych zobaczenia jest tam co niemiara. Na Londyn przeznaczyłem łącznie 4 dni, z czego w dużej mierze 2 zajęły mi sprawy związane z maratonem.

Pierwszego dnia po przylocie i zakwaterowaniu udałem się do hali ExCel London po odbiór pakietu startowego, który ukazał się bardzo ubogi, szczególnie w stosunku do kwoty wpisowego. Obejmował worek i naklejkę na depozyt oraz numer startowy. Stoiska wystawowe też nie zrobiły na mnie jakiegoś specjalnie wielkiego wrażenia, choć łącznie w hali spędziłem kilka godzin. Lubię chłonąć atmosferę, która towarzyszy tego typu miejscom. Łącznie tego dnia zrobiłem ponad 31 tysięcy kroków.

Znaczny dystans przeszedłem również w sobotę przed maratonem. Sporo udało się zobaczyć, choć 36,5 tysiąca kroków (ok. 32 kilometry) to z punktu widzenia udziału dzień później w maratonie nie jest pewnie najrozsądniejszym pomysłem. Jednak miasto wciągnęło mnie dość mocno, tym bardziej, że od mojej poprzedniej wizyty w Londynie minęło jakieś 9 – 10 lat.

W niedzielę 23 kwietnia, czyli w dzień startu rano komunikacją miejską, najpierw słynnym czerwonym piętrowym autobusem, a potem bardzo zatłoczoną koleją podmiejską udałem się na miejsce startowe, które wyznaczono w parku Greenwich, w którym znajduje się słynne obserwatorium astronomiczne i przez który przechodzi południk zerowy. Start biegu masowego wyznaczono na godzinę 10, dość późną, gdyż na większości maratonów start biegu masowego zaczyna się o godzinie 9. Przyznano mi trzecią strefę czasową, co oznaczało, że na trasę wybiegnę między 10.08 a 10.12. To i tak w miarę szybko, gdyż wiele osób miało start grubo po 11 (łącznie było chyba kilkanaście stref startowych). Łącznie w biegu miało wziąć udział prawie 50 tysięcy biegaczy (na mecie zameldowało się 48.696 biegaczy).

W miasteczku startowym byłem jakieś półtora godziny przed startem. Część czasu spędziłem w przygotowanym przez organizatorów namiocie, potem przyszedł czas na ostatnie przekąski, przebranie się, oddanie worka z rzeczami do depozytu i krótką rozgrzewkę.

Pogoda tego dnia była niespecjalna do zwiedzania, za to dobra do biegania. Temperatura oscylowała w granicach 10 stopni Celsjusza, a jakieś pół godziny przed startem zaczął siąpić deszcz. Mankamentem było to, że po kilkudniowych opadach na trasie były kałuże, co spowodowało, że biegnąc w dużym tłumie, bardzo szybko miałem mokre nie tylko buty, ale i skarpetki. Trasa momentami była wąska i miałem wrażenie, że nie aż tak płaska jak to opisywano. Na trasie osobiście brakowało mi punktów z izotonikiem, który organizm szybciej przyswaja niż wodę, gdyż znalazł się on tylko na czterech punktach żywieniowych, podczas gdy na pozostałych była woda i dodatkowo na dwóch żele energetyczne.

Fantastyczni byli za to kibice. Tak głośnych momentami kibiców chyba jeszcze nie spotkałem. Ciekawa była również trasa maratonu. Na 20 km przebiegało się przez słynny most Tower, później mijało się między innymi budynek Parlamentu, Big Bena, Opactwo Westminster, a meta zlokalizowana była pod Pałacem Buckingham. O ile pierwsza połowa dystansu poszła mi bardzo dobrze (1:38:20), o tyle druga z czasem zaczęła się dłużyć, a kilometry zaczynały się coraz bardziej ciągnąć. Być może „wychodzone” dzień wcześniej 32 km też dały o sobie znać. Ostatecznie bieg ukończyłem z czasem 3:20:15 na 6.285 miejscu na 48.696 sklasyfikowanych osób.

I choć zmęczenie na ostatnich 8 – 10 km było duże, to wrażenia z takiego biegu zostają do końca życia. Co ciekawe pamiątkową koszulkę dostaje się dopiero na mecie, w końcu jest to koszulka „finishera”, czyli tego, który ukończył maraton. Sama strefa, do której udają się maratończycy po przekroczeniu mety jednak nie powala. Na mecie oprócz koszulki dostaje się jedynie butelkę wody, butelkę izotoniku i baton. Trochę słabo jak na tak duży bieg. Na dodatek nie ma tu zespołów, kolorowych stoisk czy miejsc do odpoczynku, jak np. w Chicago.

A o tym, że warunki na trasie były sprzyjające świadczy wynik zwycięzcy Kelvina Kiptuma z Kenii, który uzyskał 02:01:25, drugi wynik w historii, o 16 sekund gorszy o rekordu świata Eliuda Kipchoge. Wśród kobiet triumfowała debiutująca w maratonie mistrzyni olimpijska z Tokio (2022) na 5.000 m i na 10.000 m reprezentująca Holandię Sifan Hassan z czasem 2:18:34.