Gratka dla fanów wioślarstwa. Reaktywacja Raciborskiego Towarzystwa Wioślarskiego

Po wielu latach wioślarskiej posuchy i godzinach spędzonych na konsultacjach i konferecjach PZTW podjęto decyzję o reaktywacji sportu wioślarskiego w Raciborzu. Jako, że nie brakuje zarówno wody, jak i ludzi chcących spędzić czas aktywnie rozpoczęto działalność raciborskiego Stowarzyszenia, które będzie posiadało dwie sekcje: rekreacyjną, dla każdego kto ma ochotę wiosłować oraz zawodniczą. Na chwilę obecną raciborski klub złożyl oficjalne zgłoszenie do Polskiego Związku Towarzystw Wioślarkich, skąd oczekuje na informację o przyznaniu licencji.

Każdy kto lubi sporty wodne może zgłosić swój akces w szeregi Raciborskiego Towarzystwa Wioślarskiego. By tego dokonać należy wysłać maila pod adres: [email protected]  lub skontaktować się przy użyciu Facebook'a: https://www.facebook.com/RaciborskieTowarzystwoWioslarskie.

Tymczasem zapraszamy do lektury historii sportów wioślarskich na Ziemi Raciborskiej opisanej przez dra Piotra Sputa w książce pt. "Z dziejów raciborskiego sportu". Fragmenty książki poniżej, fot. arch. Henryka Sowika

Historia 1888 RVR Ruder-Verein Ratibor

30 kwietnia 1888r. założony został „Ruderverein Ratibor”. Klub raciborski był najstarszym na Górnym Śląsku klubem wioślarskim. Był to też trzeci najstarszy sportowy klub w Raciborzu. W pierwszych latach istnienia klubu widok łodzi pływających po Odrze był nie lada sensacją. Klub znalazł możnych protektorów z księciem raciborskim na czele. Rok 1913 był dla „RV Ratibor” pod wieloma względami przełomowy. Obchodzono uroczystości z okazji 25-lecia istnienia, przeprowadzając jubileuszowe regaty w Raciborzu. Na Starcie zgromadzono wiele świetnych osad z całych Niemiec, Austrii i klubów śląskich. W zawodach jubileuszowych wszystkie biegi wygrały osady raciborskie, co świadczyło dobitnie o potędze i sile klubu.

Drugim najdonioślejszym wydarzeniem w 1913 r. było wybudowanie własnego lokalu klubowego i własnej przystani. Budynek „Bootshaus”, istniejący do dzisiaj, wybudowano z dużą pomocą wspomnianego już księcia raciborskiego Wiktora, który udostępnił za niewielką opłatą roczną grunt pod budowę. Terenu tego nie można było kupić, gdyż wchodził w skład kompleksu zamkowego i majoratu raciborskiego. Już przed I wojną światowa klub dysponował około 20 łódkami, których wciąż przybywało. W jubileuszowym 1913 r. „Ruderverein Ratibor” liczył już 170 członków.

Po I wojnie światowej życie klubowe odżyło na nowo. Na początku lat 20. Klub dysponował następującym sprzętem pływackim: jedną „ósemką” , 3 wyścigowymi „czwórkami”, 1 wyścigówką podwójną „dwójką”, 1 „jedynką”, 1 dużą „dwójką”, 2 wyścigowymi „jedynkami”, 3 „czwórkami”, 2 podwójnymi „dwójkami”, 1 dużą „jedynką”, 1 dużą łódką niewyścigową, oraz 4 łodziami prywatnymi. Z czasem flotylla klubowa powiększyła się aż do 26 łódek.

W 1924r. utworzono oddział młodzieżowy, który swoje największe osiągnięcia święcił w latach 20 i 30. Młoda raciborska drużyna doszła nawet do finału niemieckich mistrzostw młodzieży rozgrywanych w Berlinie. Zwyciężała w wielu śląskich regatach m.in.: w Koźlu, Opolu, Brzegu, Wrocławiu i Nowej Soli. W związku z nadejściem w latach 20 ery równouprawnienia kobiet, założono w 1928 r. oddział kobiecy. Wkrótce zaczął on odnosić sukcesy i fakt ten rozwijał obiekcje najgorętszych nawet sceptyków. Jedyny powstały problem, zaplecza sanitarnego dla kobiet, rozwiązano stawiając w ogrodzie klubowym wycofany z eksploatacji osobowy wagon kolejowy II klasy. W 1929 r. utworzono oddział kajakowy.

Ciągle doskonalenie techniki wioślarskiej przynosiło rezultaty. Seniorska czwórka osiągnęła znakomite wyniki, nie mając sobie równych na Śląsku przeciwników. Niestety z wielu względów czwórka ta pozostała z sobą tylko 2 lata. A szkoda, bo miała szansę medalowe nawet w mistrzostwach Niemiec. Na odbytej w 1925 r. w Raciborzu I Górnośląskiej Olimpiadzie, „RV Ratibor” wystawił tylko 2 łodzie. Często urządzano wędrówki kajakowe po Odrze. Do tego nadawała się najlepiej duża klubowa łódka pasażerska zwana „Kiste”, chociaż ochrzczono ją imieniem „Ratibor”. Wielodniowe wędrówki do Koźla, Opola, Wrocławia czy nawet Szczecina nie były rzadkością. Przy tej okazji odwiedzano inne zaprzyjaźnione kluby. Równie chętnie składano wizyty zaprzyjaźnionym wioślarzom z Czech.

Wędrówki jednodniowe do okolicznych miejscowości, urządzano w prawie każdy weekend, Po drodze zatrzymywano się w gospodach na kawę, piwo czy chleb z szynką. Dużą popularnością cieszyły się także tzw. „Eierfahrten”, spływy organizowane w marcu lub kwietniu do okolicznych wsi Tworkowa i Krzanowic. W 1929 r. powstał projekt urządzenia regat Racibórz- Koźle. Już w tym samym roku urządzono pierwsze zawody, które okazały się wielkim sukcesem. Na starcie zjawiło się 18 łódek z wielu klubów. Postanowiono więc organizować je cyklicznie, co 2 lata. Tradycja ta przetrwała aż do końca II wojny światowej. Wioślarstwa nie uprawiano tylko w klubie. Już przed I wojną światową istniały w raciborskich szkołach średnich i elementarnych całe grupy uczniów uprawiających czynnie, pod okiem instruktorów „RV Ratibor”, ten sport. W 1932 r. „RV Ratibor” był najliczniejszym klubem wioślarskim na Górnym Śląsku.