Zmarł Tadeusz Wójcik, nestor raciborskich szachów

Z zawodu był nauczycielem wychowania fizycznego, ale potrafił zrobić wszystko. Wielki fascynat i pasjonat szachów! Były dla niego czymś w rodzaju pokarmu. Tak jak dla pszczoły niezbędny do przeżycia jest nektar, tak dla niego były to szachy. Oczywiście umiał bardzo dobrze grać w szachy, miał ku temu wszystkie potrzebne papierki i ponad 40-letnie doświadczenie w szkoleniu szachowym, głównie dzieci. Całe szachy, które funkcjonują dziś w naszym powiecie, to jego zasługa. Jeżdząc po różnych zawodach szachowych w naszym powiecie, nie ma chyba osoby, która by go nie znała lub której on sam nie nauczyłby tajników tej królewskiej gry. Jest to napewno wielka strata dla naszgo regionu. Był to człowiek, który miał dar przekazywania pasji, która od niego dosłowie emanowała. Kiedyś spytała mnie jego żona: - Jak on to robi, powiedz? Przecież on te dzieci okrzyczy, zgani, a one i tak zawsze znowu przyjdą. Tam, gdzie prowadził zajęcia szachowe, zawsze miał pełną salę. Wyszkolił mnóstwo zawodników, trenerów i instruktorów szachowych. To właśnie jego wychowankiem był Marek Stryjecki z Raciborza, którego prowadził od najmłodszych lat. Marek w roku 1998 zdobył w Krynicy Morskiej brązowy medal mistrzostw Polski juniorów do lat 18. Kolejne dwa medale zdobył w roku 1999: złoty w Nowej Rudzie do lat 18 i z srebrny w Trzebini do lat 20. Wielokrotnie reprezentował Polskę na mistrzostwach świata i Europy juniorów w różnych kategoriach wiekowych, najlepsze wyniki uzyskując w roku 1999: VI miejsce na mistrzostwach Europy do lat 20 oraz X miejsce na mistrzostwach świata do lat 18. W 2002 roku zadebiutował w finale mistrzostw Polski seniorów, zajmując w Warszawie XIII miejsce. Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 kwietnia 2002 r., z wynikiem 2456 punktów zajmował wówczas 34. miejsce wśród polskich szachistów.

Pan Tadeusz potrafił każdemu wmówić, że szachy są najważniejsze! Zawsze będziemy pana Tadeusza mile wspominać, jego fascynację, pracowitość i upór w dążeniu do celu. Tam, gdzie nie można było wejść drzwiami, wchodził oknem.... Oprócz tajników gry w szachy potrafił przekazać bardzo wiele pozytywnych cech charakteru. Zawsze dbał o dyscyplinę, ale jednocześnie potrafił ciągle żartować. Gdy do szkoły przyszła 25-osobowa grupa przedszkolaków, potrafił skupić ich uwagę na ponad godzinę czasu. Dzieci słuchały, a te, które nie słuchały, nie przeszkadzały. I nieważne, że w przedszkolu stygł dzieciom obiad... Każdego potrafił przekonać do tej królewskiej gry.

Ostatnie lata pomagał w szkoleniu młodzieży w Tworkowie. Nie przeszkadzała mu w tym nawet choroba (chorował na cukrzycę). Nawet po amputaciji nogi dalej sam przyjeżdzał samochodem do Tworkowa i prowadził zajęcia. Pomimo wielu problemów zdrowotnych, będąc dość często w ostatnich latach życia w szpitalu prowadził tam treningi szachowe przez internet. Mówił to, co myślał. Wiele się od niego nauczyłem. Ale na pewno nie tylko ja. Jeżeli stało się, żeby kiedyś by kogoś uraził, to jeszcze dzisiaj w jego imieniu pragnę wszystkich bardzo przeprosić! Mam nadzieję, że turniej szachowy jego imienia, który już od kilku lat organizujemy w Tworkowie, będzie organizowany na jego cześć nadal. A może w przyszłości nawet się rozrośnie. Dziękujemy bardzo, panie Tadku!

Przyjaciele z Tworkowa i Piotr Jeziorski