Łężczok budzi się do życia. Album do pobrania [PDF]

Żeby zrozumieć odmienność i specyfikę Łężczoka musimy cofnąć się w czasie. Sporo, bo jakieś 2,5 miliona lat. Wtedy rozpoczął się okres plejstocenu, zwany potocznie epoką lodowcową. Zachodzące w tym okresie zmiany klimatyczne, powodujące cofanie się i odradzanie lodowców, uformowały ostatecznie teren dzisiejszego rezerwatu. Wtedy to pomiędzy dwa płaskowyże, Rybnicki i Głubczycki, które powstały 300 milionów lat temu, wdarła się praOdra. Niosąc wody topniejących lodowców oraz wody opadowe - a okresowo klimat był bardzo mokry - utworzyła szeroki, płaski przełom długości kilkunastu i szerokości około 3,5 km. Po bokach wznosiły się dość strome zbocza płaskowyżów - różnica wysokości wynosiła 50-100 m. Płynąc szeroką i płaską doliną, praOdra zwalniała prędkość. Nietworzyła jednego koryta. Kręciła zakolami, tworząc meandry i liczne łączące się kanały na kształt warkocza. Rzeźbiła dolinę na całej szerokości. Z leniwie płynącej na tym odcinku wody wytrącały się niesione przez nią drobne struktury mineralne - iły oraz drobiny organiczne. Osadzały się one na dnie, tworząc ciężkie, żyzne i nieprzepuszczalne dla wody gleby - mady. Około 5 tysięcy lat temu pra-Odra zaczęła płynąć współczesnym korytem. Z czasem obniżyła swoje dno, a w okresach wezbrań z niesionych piasków iżwirów uformowała wały brzegowe, będące naturalnymi wałami przeciwpowodziowymi - czytamy we wstępie do albumu wydanego dzięki unijnemu wsparciu przez Nadleśnictwo Rudy Raciborskie.

Łężczok. Perła przyrody Górnego Śląska