Ta twarda kobieta ze Wschodu. Wspomnienie o śp. Genowefie Arciemowicz

Sama mówiła o sobie, że urodziła się w Polsce, tyle że dzisiaj jej mała ojczysta leży na Litwie. Studia skończyła w Łotwie, tam również rozpoczęła karierę zawodową. Później wiatr historii przywiódł ją do Polski. Do Raciborza. Sama będąc wędrowcem nie zapomniała o swoich korzeniach. Już od lat 90. angażowała się w działania, których celem była integracja z naszymi rodakami, których los zostawił za wschodnimi rubieżami RP. Najpierw działała w Fundacji im. Edwarda Rydza -Śmigłego, w późniejszych latach jej aktywność skupiała się przede wszystkim na Fundacji Polesie - Wschód. Jej wkład w budowę wolnej Polski wyrażało się nie tylko w licznych działaniach na rzecz krzewienia polskości na kresach, ale także zaangażowanie polityczne. W trudnych czasach przełomu była członkiem zarządu NSZZ Solidarność nauczycielstwa polskiego. Sama przyznała po latach, że to wówczas otworzyły się przed nią możliwości działania dla Polonii na wschodzie. Fundacja Edwarda Rydza Śmigłego zajmowała się wówczas takimi rzeczami jak dostarczanie polskich podręczników na kresy czy organizacja wizyt przedstawicieli polskich elit politycznych i kulturalnych.

Ostatnie lata swojego życia Genowefa Arciemowicz poświęciła przede wszystkim dzieciom. Pokazując małym rodakom ze wschodu, że tuż obok miejsca zamieszkania leży kraj, który jeszcze 80 lat temu był ich ojczyzną. Rokrocznie dzięki jej pracy nasze piękne miasto odwiedza blisko 30 dzieci z Białorusi, którzy mają możliwość zwiedzenia części Polski. Przyjeżdżają do nas wówczas, gdy na Białorusi są wakacje, u nas natomiast trwa jeszcze rok szkolny. Mogą zobaczyć polskie morze, góry, Kraków, przejść się po piastowskim Raciborzu. U nas także mieszkają. Dzięki gościnności mieszkańców Raciborszczyzny na kilka dni znajdują dla siebie miejsce. Pani Genowefa podkreślała przede wszystkim zaangażowanie innych, jak choćby Urszuli Krzemińskiej, Doroty i Zbigniewa Stuków z Nędzy, czy Władysława Krawczuka z Warszawy.

Pani Genowefa podkreślała, że jej działanie w wielu przypadkach wymaga lobbingu, zwrócenia uwagi na problemy Polonii na wschodzie. Jak ciężka jest to praca? Właściwie trudno sobie wyobrazić. Pani Genowefa po przebytej chorobie oprowadzała młodzież z Białorusi po Warszawie. W pewnej chwili opowiadając o tragicznych wydarzeniach z czasów Powstania Warszawskiego wspomniała o inwazji radzieckiej z września 1939r. Wówczas nauczycielka z Białorusi zaprotestowała; dzieci w ogóle nie wiedziały o tym wydarzeniu. Po zakończeniu pobytu młodzieży w Polsce, kontakt z białoruskim się urwał. Wspomniana nauczycielka była przerażona. Bała się, że sprawa znajdzie swój finał w więziennej celi, a z całą pewnością utratą pracy. Pani Genowefa musiała nawiązać kontakty z innym miastem, gdzie sprawa nie była jeszcze znana.

W grudniu 2016 roku Pani Genowefa, zapytana o plany na przyszłość, odpowiedziała: Przede wszystkim organizacja kolejnego wyjazdu dzieci o polskich korzeniach do Raciborza. Chciałaby, aby młodzież spróbowała właśnie u nas narysować swoje drzewo genealogiczne. Tej twardej kobiecie ze wschodu marzyło się również wydanie pewnego rodzaju broszury, dokumentującej pracę jej i osób skupionych wokół jej osoby.
Odeszła w ubiegłym tygodniu. Zdecydowanie za wcześnie... Powiedzieć, że będzie nam jej brakować... To o wiele za mało.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 23 listopada o godzinie 11.00 w Kościele pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela na Ostrogu.