W RCK wręczono medale im. ks. prałata Stefana Pieczki

Iwona Pardon – Chojecka

Kompozytorka, pianistka i aranżerka. Raciborzanka. Zamężna, maż Dariusz, matka czwórki dzieci. Po ukończeniu studiów podejmuje pracę w Szkole Podstawowej Nr 97 w Warszawie Aninie, jako nauczyciel zasad chorału gregoriańskiego raz harmonizacji gregoriańskiej. Staraniem ks. Prałata Stefana Pieczki w roku 1989 r. powraca do Raciborza, gdzie rozpoczyna prace jako organista w parafii WNMP w Raciborzu. Tu zakłada zespół kameralny muzyki dawnej złożony ze studentów kierunku muzyka raciborskiego studium nauczycielskiego. Od 1990 r. pracuje w szkole specjalnej. Iwona Pardon – Chojecka zaaranżowała i nagrała blisko 100 utworów.

W roku 2009 zakłada przy parafii św. Mikołaja w Raciborzu zespól kameralny Unisono, z którym w 2014 roku zdobywa pierwsze miejsce na przeglądzie Pieśni Religijnej w Azotach. Obecnie jest organistą w parafii Matki Bożej. W roku 1979 we wrześniu przy współpracy z księdzem Stefanem Pieczką wraz z zespołem w składzie Zbyszek Kułagowski – instrumenty klawiszowe, Piotrek Wnuk – gitara; Jolanta Ceber, zdobywa wyróżnienie na X Ogólnopolskim Sacrosongu w Częstochowie. Zespół przyjął nagrodę z rąk ks. Kardynała Karola Wojtyły (na trzy tygodnie przed jego wyborem na papieża). Iwona Pardon – Chojecka to wrażliwa, zawsze uśmiechnięta otwarta na drugiego człowieka osoba. Można powiedzieć za księdzem Stefanem Piłeczką, że dekalog pozostał jej busolą życia.

 
Ks. prof. Alojzy Marcol

Parafrazując słowa ks. Twardowskiego można powiedzieć: „Spieszmy się dostrzec ludzi wybitnych wśród nas, bo szybko odchodzą”. Ks. Profesora Alojzego Marcola, zasłużonego syna raciborskiej ziemi, nie zdążyliśmy wyróżnić za życia: umarł 25 marca tego roku. Alojzy Marcol urodził się 4 czerwca 1931 r. w Nędzy w rodzinie Marii i Franciszka Marcolów. Gimnazjum ukończył w Raciborzu. Gdy na ziemie raciborskie dotarła wojna, wszystko się zmieniło również w rodzinie Marcolów. Ojciec, który był wójtem wioski, został przez Rosjan internowany i wysłany z innymi mężczyznami do Krasnowocka nad Morzem Kaspijskim. Tam umarł i został pochowany. 15-letni Alojzy chciał pomóc matce w utrzymaniu licznej rodziny, więc pracował m. in. w lesie. Potem jednak, wsłuchując się w głos powołania, zgłosił się do Niższego Seminarium Ojców Werbistów. Tam zdał maturę, a następnie wstąpił do diecezjalnego Seminarium Duchownego w Nysie.

Święcenia otrzymał w 1957 r. Biskup Franciszek Jop zaraz po święceniach skierował ks. Alojzego na dalsze studia teologiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po czterech już latach ks. Marcol prowadził wykłady z teologii moralnej w Wyższym Seminarium w Nysie. Potrafił łączyć pracę profesora z innymi zadaniami: był kilka lat rektorem kościoła św. Franciszka w Nysie, przez 15 lat pełnił funkcję ekonoma seminaryjnego (prokuratora). W latach 1977 – 1983 pełnił funkcję rektora Seminarium Duchownego w Nysie, a równocześnie ciągle się dokształcał. Doktorat uzyskał w 1962 r., habilitację w 1987 r. W 1993 r. prezydent przyznał mu tytuł profesora zwyczajnego. Ksiądz Alojzy Marcol wykładał nie tylko w Nysie, ale przez wiele lat był również pracownikiem naukowym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1974r. został członkiem Europejskiego Stowarzyszenia Etyków. W 2002 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal prowadził wykłady zlecone na Uniwersytecie Opolskim i w Heiligenkreuz w Austrii. Mieszkał w Nysie i brał udział w życiu miejscowej parafii św. Dominika. Ks. prof. Alojzy Marcol był skromną, życzliwą osoba, otwartą na drugiego człowieka.

Siostra Mira Piasek

Urodziła się w. w Bydgoszczy, tam też w roku 1986. uzyskało świadectwo dojrzałości. W następnym roku wstąpiła do Misyjnego   Zgromadzenia Służebnic Ducha Świętego w Raciborzu. W roku 1994 rozpoczyna pracę pedagogiczną jako katechetka. Jej pierwszym miejscem pracy była Szkoła Podstawowa nr 15 w Raciborzu. W latach 1998 – 2006 siostra pracuje w 11 placówkach oświatowych na terenie Bydgoszczy i Torunia. W międzyczasie siostra Mira podejmuje  studia pedagogiczno- katechetyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, zakończone  licencjatem w 2000 r., a następnie kontynuuje dalszą edukację na Uniwersytecie Stefana Kardynała Wyszyńskiego uzyskując w 2002 r. magisterium z teologii. Od roku 2006 przebywa ponownie w Raciborzu, gdzie aktualnie uczy religii w dwóch szkołach: Technikum nr 1 im. Księżnej Eufemii Raciborskiej oraz II Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza w Raciborzu. Była inicjatorką przyjęcia jako patronki przez pierwszą z wymienionych szkól tej XIV-wiecznej zmarłej w opinii świętości siostry zakonnej, dwukrotnie piastującej funkcję przeoryszy i wielce zasłużonej dla raciborskiego klasztoru Dominikanek.

Największym marzeniem siostry Miry jest wyniesienie na ołtarze świątobliwej Ofki. Gorliwie propaguje jej zasługi i pobożne życie wśród  młodych Raciborzan. Praca z młodzieżą jest życiową pasją laureatki stanowiącą ciągłą inspirację jej aktywności zawodowej. Za zasługi na polu pedagogiczno-wychowawczym była wielokrotnie nagradzana m.in. medalem Komisji Edukacji Narodowej, nagrodą starosty raciborskiego i dziewięciokrotnie nagrodami dyrektorów szkół, w których pracowała. Dzisiejsze wyróżnienie jest pięknym zwieńczeniem jej dotychczasowej pracy katechetycznej. Życzymy jej wielu dalszych sukcesów, uznania ze strony młodzieży i przełożonych.

Andrzej Rosół

Dyrygent, pianista, kompozytor.  Urodził się w 1960 roku w Dusznikach – Zdroju. Żona Mariola, synowie Klaudiusz i Krzysztof, córka Anna – Maria. Wykształcenie wyższe, w 1985 roku ukończył studia z zakresu teorii muzyki na Akademii Muzycznej we Wrocławiu, w 1989 – z zakresu dyrygentury symfonicznej na tej samej uczelni.

W latach  1989 – 2003: dyrygent – Kierownik Artystyczny Raciborskiej Orkiestry Kameralnej. Ponadto chórmistrz i dyrygent w Operetce Śląskiej w Gliwicach. Przez dwadzieścia lat współpracował  z Teatrem Muzycznym w Gliwicach. Od 1994 pracuje także w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia w Gliwicach (w latach 1994 – 97 był dyrektorem tej placówki). Współpracował z Filharmonią Sudecką. W swojej karierze przygotował ok. 20 spektakli w Operetce Śląskiej i Teatrze Muzycznym w Gliwicach, ok. 120 koncertów symfonicznych i kameralnych w Raciborzu i drugie tyle w całej Polsce. Koncertował w Czechach, Niemczech i na Ukrainie. Nagrywał dla radia, występował z wieloma znakomitościami ze świata muzyki.

Odznaczony: Odznaką honorową Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2015) Jako pierwszy w Polsce dokonał nagrania na CD muzyki Arnolda Ludwiga Mendelssohna. Inicjator Raciborskiej Gali Młodych Talentów i  raciborskiego śpiewania hymnu Gaude Mater Polonia Wincetego z Kielczy. W życiu stara się kierować takimi wartościami jak: uczciwość, prostolinijność, prawdomówność, konsekwencja.

Ks. Helmut Sobeczko

„On ubogiego z Nędzy wyprowadził i z książętami na krześle posadził” – ten psalmiczny wers zabrzmiał w żartobliwej trawestacji tekstów nieszpornych, przygotowanej przez młodzież kilka lat temu na jubileusz 50-lecia kapłaństwa dzisiejszego laureata – Księdza Infułata Profesora dr. hab. Helmuta Jana Sobeczki.

W Nędzy bowiem on się urodził, tam mieszkał do usamodzielnienia się, tam, co jest dość nietypowe, przyjął święcenia kapłańskie, tam do dzisiaj odwiedza swój dom i swoją rodzinę, otaczany przez kolejne pokolenia współparafian niegasnącym szacunkiem i podziwem. Bo też uczucia owe zawsze miały czym się żywić – funkcji, stanowisk i tytułów od początku drogi powołania Księdzu Laureatowi bardzo szybko przybywało: wykładowca liturgiki w nyskim seminarium duchownym oraz na KUL-u, dziekan Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, notariusz kurii opolskiej, korespondent prasowy przy Sekretariacie Episkopatu Polski, dyrektor Studium Organistowskiego, a potem Diecezjalnego Instytutu Pastoralnego w Opolu, członek międzynarodowego Stowarzyszenia Naukowego „Societas liturgica” oraz Komisji Liturgicznej Episkopatu Polski, jak również sekretarz Rady Naukowej tegoż Episkopatu, redaktor naczelny pisma „Liturgia Sacra”, by wymienić tylko te najważniejsze. Ponadto uhonorowany papieskimi tytułami prałata oraz Kapelana Jego Świątobliwości a także godnością Protonotariusza Apostolskiego.

Jest nauczycielem wielu wykładowców i wychowawców, zarówno duchownych, jak i świeckich, autorem licznych publikacji naukowych, promotorem studentów i naukowców. Znany i ceniony w kraju i za granicą, zawsze pozostaje wiernym synem swojej małej ojczyzny, badający jej historię i kulturę, szczególnie liturgiczną i zatroskany o jej duchowy rozwój. Zasługą nie do przecenienia dla naszego regionu pozostanie wkład Księdza Profesora w dzieło tworzenia Uniwersytetu Opolskiego. Z pierwszym w Polsce po upadku komunizmu wydziałem teologicznym. Po przejściu na emeryturę nadal oddaje się swojej pasji naukowej i duszpasterstwu.